«Ούτε εκατό θεϊκές εποχές δεν αρκούν για να περιγράψουν την ομορφιά των Ιμαλάϊων»
Όλες σου οι δυνάμεις απελευθερώνονται, μια απέραντη αγαλλίαση, χαρά και μαγεία σε συνεπαίρνουν. Προσπαθείς να μην χάσεις απ' τα μάτια σου ούτε στο ελάχιστο το ορεινό πανόραμα.
Η διαδρομή Panqong Lake -Leh- KargiI –Srinagar είναι από τις πιο όμορφες, πιο παράξενες, πιο δραματικές και πιο επικίνδυνες. Αφ' ενός λόγω της έκρυθμης κατάστασης και πολιτικής αστάθειας που επικρατεί στην περιοχή του Κασμίρ, αφ' ετέρου λόγω της επικινδυνότητας του δρόμου από τις συνεχείς κατολισθήσεις χιονοστιβάδων ιδίως στο μονοπάτι του περάσματος Zogila pass.
Ο ένας και μοναδικός αυτός δρόμος μήκους 600 χιλιομέτρων άνοιξε μετά τον Ινδο-κινεζικό πόλεμο του 1962, για στρατηγικούς κυρίως λόγους, και συνδέει την Λίμνη Pangong που βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα Ινδίας – Κίνας (το 1/3 της λίμνης ανήκει στην Ινδία και τα 2/3 στην Κίνα) με τη Srinaqar, που απέχει απόσταση αναπνοής από το Πακιστάν.
Η συντήρηση του, μοιάζει με το γεφύρι της Άρτας, δεν τελειώνει ποτέ, για έξι μήνες από τα μέσα Οκτωβρίου έως και τον Απρίλιο παραμένει κλειστός και για την διάνοιξη και την επισκευή του από τους πάγους και τις τρομερές κατολισθήσεις τα στρατιωτικά συνεργεία εργάζονται πυρετωδώς από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το ταξίδι γίνεται μόνο ημέρα λόγω της επικινδυνότητας της διαδρομής, μία μικρή απροσεξία, ένα ελάχιστο παραπάτημα και το όχημα γίνεται βορά των απόκρημνων κατακόρυφων φαραγγιών.
Οι οδηγίες προς τους ταξιδιώτες αυστηρότατες: Μην παίρνετε φωτογραφίες οποιασδήποτε γέφυρας, πολεμικών εφοδίων, στρατιωτικών καταυλισμών. Η περιοχή είναι ένα απέραντο στρατόπεδο, στρατιωτικά τζιπ σ' ακολουθούν συνεχώς, τα control άπειρα, και οι χιλιάδες κομάντος που βρίσκονται διάσπαρτοι στα βουνά ξεπροβάλλουν ανά τρία χιλιόμετρα, ξαφνικά µπροστά σου, µε τα όπλα τεταμένα.
Μια Θιβετιανή παροιµία λέει: «Η θέα των Ιμαλάϊων εξαλείφει τις αµαρτίες του κόσµου»
Οι οδοντωτές κορφές των άγριων Ιμαλάϊων βυθίζονται βαθιά μέσα στον καταγάλανο ουρανό, το ανέσπερο φως σκορπίζει ιριδίζοντα πάλλοντα χρώµατα στον απέραντο αφρό από χιόνι που λάµπει αιώνια στις πιο ψιλές κορυφές.
Εδώ τα πάντα θυµίζουν το πρόσωπο του φεγγαριού, τεράστιες οροσειρές, βαθιά φαράγγια, ατελείωτα αιώνια βουνά και χαράδρες που φαίνονται να µην έχουν βυθό. Παλεύεις να συνεχίσεις σ' αυτό το σεληνιακό τοπίο, όπου συνυπάρχουν συνθήκες αρκτικού κλίµατος και ερήµου, και η ζωή ασθμαίνει. Στενές κακοτράχαλες διαβάσεις που πότε σε οδηγούν στα ύψη πάνω από το χάος και πότε κατηφορίζουν κατακόρυφα µέσα στις τροµερές χαράδρες δίπλα στ' αφρισμένα ποτάµια, έτοιµα λες να καταπιούν την ασημαντότητά µας.
«Ανεµοδαρµένη οµορφιά - µυστηριακή ατµόσφαιρα»
Εδώ βρίσκει κανείς τα πιο περίεργα έργα της φύσης. Σε κάθε στροφή του δρόµου το σκηνικό αλλάζει. Γυµνά γρανιτένια βουνά µε πριονωτές κορφές 7,5χιλ. µέτρων ξεπροβάλλουν
άλλοτε σαν δραµατικοί γίγαντες και άλλοτε σαν απολιθωμένες µορφές (Όταν βρίσκεσαι όµως σε ύψος τεσσάρων χιλιάδων µέτρων τα βουνά µε τις τροµερές κορυφές τους δεν εντυπωσιάζουν τόσο, φωτογραφικά κυρίως, όσο όταν είσαι χαµηλώτερα). Το γυµνό, βελούδινο θαρρείς τοπίο, καθώς οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν απαλά επάνω του αλλάζει χρώµατα, από το µπεζ στο ρουμπινί, από το καφέ στην ώχρα, το γκρι, το µπλε το ολόµαυρο. Φιλντισένιοι ιριδισμοί, μοιάζουν µε τεράστιες πολύτιµες πέτρες.
Όλη η ομορφιά του Λαντάκ και του Κασµίρ είναι τα τραχιά αυτά βουνά που στολίζονται σ' αυτά τα εκτυφλωτικά χρώµατα. Μήτε δένδρο, µήτε πουλί πετάµενο υπάρχει µέσα σ' αυτή την απόκοσµη γαλήνη µόνο «τσώρτεν» και «μάνι», τα ιερά των βουδιστών.
Τα «τσώρτενς» περιέχουν τη στάχτη, ζυµωµένη µε αλεύρι σε σχήµα κούκλας, κάποιου µοναχού «Λάµα». Πάνω σ' αυτά, κάθε ταξιδιώτης που θέλει να πάει αίσιο το ταξίδι του, αφήνει µία πέτρα. Έτσι θ' αποφύγει τους κινδύνους του δρόµου. Τα «τσώρτενς» ποικίλουν, άλλοτε είναι κωνοειδείς σωροί από πέτρες που στην κορυφή τους, πάνω σ' έναν ιστό ανεμίζουν σημαίες προσευχής, κι άλλοτε πιο καλοδουλεμένα, ασπρισμένα, μπογιατισμένα, σαν μικρές στούπες και στολισμένα με υπέροχες σκαλιστές πέτρες που επάνω τους είναι χαραγμένη σε θιβετιανή, βραχμανική ή σανσκριτική γλώσσα η πιο ιερή, μυστικιστική προσευχή «ΟΜ ΜΑΝΙ ΡΑDΜΕ HUM» που το νόημα της είναι «Δόξα στον υπερνού του ανθρώπου».
«Οι πέτρες μάνι καταλαβαίνουν τις επιθυμίες μας και ο άνεμος παίρνει τις προσευχές μας. Τα χείλη μας θα πουν την προσευχή μία φορά ενώ οι σημαιούλες θα την επαναλάβουν χιλιάδες φορές».
Σ' αυτά τα ύψη ο καιρός είναι πάντοτε κρύος, το κρύο όμως αυτό είναι ξερό, υγιεινό, κι όταν βρίσκεσαι σε τέτοιες συνθήκες δεν σ' ενοχλεί η θερμοκρασία καθόλου, ο αέρας είναι ο αραιότερος του κόσμου, καθαρός σαν κρύσταλλο, ζωογόνος, προσφέροντας μία σχεδόν απεριόριστη ορατότητα, μπορείς να βλέπεις σε απόσταση ογδόντα χιλιομέτρων σαν να είναι δεκαπέντε.
Τα Ιμαλάια δεν είναι τόπος για αδύνατους, σ' αυτά τα υψόμετρα των τεσσάρων - πέντε χιλιάδων μέτρων οι άνθρωποι βυθίζουν τα νεογέννητα μέσα σε παγωμένα ρυάκια, για να δουν αν είναι δυνατά ώστε να τα κρατήσουν στη ζωή. Ένας ευγενικός τρόπος σε μία παγωμένη χώρα. Έτσι είναι τα θεϊκά Ιμαλάια, μαγικός τόπος που εκτείνεται στον ουρανό και στην αιωνιότητα, κέντρο μυστικών δυνάμεων.
Μοιάζουν να κυριαρχούν όλων των άλλων
βουνών της γης, ορίστηκαν λες απ' τους θεούς σαν μέτρο σύγκρισης. Ήταν το
πέρασµα απ' τα δυτικά Ιμαλάϊα ότι ωραιότερο είδα στον κόσµο ή µήπως ήταν
ωραία η στιγµή που τ' αντίκρισαν για πρώτη φορά τα µάτια µου;
Επιστρέφοντας πάντως στην πόλη απ' αυτό τον απόκοσµο τόπο, µε
µεθυσµένη την ψυχή, το πρόβληµα που αντιμετωπίζεις είναι µεγάλο και αβάστακτο.
Νοιώθεις σαν θηρίο στο κλουβί, φυλακισµένος, πνίγεσαι και νοσταλγείς,
νοσταλγείς την στιγµή που θα ξαναγυρίσεις εκεί, γιατί σίγουρα θα
ξαναγυρίσεις στα Ιμαλάϊα.