Στα παζάρια της Ινδίας

Όλη η Ινδία είναι ένα απέραντο παζάρι. Όλοι πουλάνε κάτι. Οι συναλλαγές είναι μια ιεροτελεστία, ένα παιχνίδισμα, μια επίδειξη ικανότητας του καθενός να πετύχει την καλύτερη τιμή.

Στα παζάρια νοιώθεις τους παλμούς της καρδιάς της χώρας. Άλλοτε άτακτοι, άλλοτε ήσυχοι και ενίοτε θορυβώδεις επιβάλλουν το ρυθμό της, τη μουσική της και σε συμπαρασύρουν σ’ έναν μυστηριώδη χορό, σ’ έναν παράφορο εναγκαλισμό.

Σε αυτά τα παζάρια βρίσκει κανείς τα πάντα, ότι μπορεί (ή δεν μπορεί) να φανταστεί. Είναι ένα μακρύ και επίμονο ταξίδι στην ψυχή της Ινδίας. Η θλίψη και η χαρά εναλλάσσονται αστραπιαία, το κάθε βήμα είναι δέκτης έντονων και διαφορετικών συγκινήσεων.

Πομπός των συγκινήσεων είναι σαφώς τα πρόσωπα των Ινδών και, κυρίως το χαμόγελο τους. Ποια είναι η πηγή αυτού του χαμόγελου? Πως καταφέρνουν και  συνυπάρχουν τόσα εκατομμύρια ψυχές?

Πως ισορροπεί η συναλλαγή? Πως είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτή την ανέχεια να ανθεί η πληροφορική (δεύτερη σε παραγωγή ηλεκτρονικής βιομηχανίας στον κόσμο) και το Bollywood (παραγωγή και διακίνηση της κινηματογραφικής βιομηχανίας?). Ποιος τους κατευθύνει τούτη την ισορροπία, ή ποια πίστη και σε τι?

Το ταξίδι στα παζάρια σημαντικών πόλεων της Ινδίας δίνει μερικές απαντήσεις στα ως άνω ερωτήματα. 

Ανάγκη και πνευματικότητα

Ένα ισχυρό στοιχείο της ινδικής κουλτούρας, θεωρούμενο και ως «εθνική ευφυΐα» είναι η θρησκεία, η κάθε είδους θρησκεία που βασίζεται στο στοχασμό και τον διαλογισμό, καταστάσεις που οδηγούν σε μια ιδιότυπη πνευματικότητα. Τούτη η πνευματικότητα είναι γερή πηγή της παράδοσής τους και συνυφασμένη με το σχεδόν απόλυτο «κάθε εργασία είναι ιερή», είναι ο μανδύας του σύγχρονου Ινδού, η μοίρα του, η αποστολή του, ο σκοπός του.

Τα παζάρια είναι αναπόφευκτα, είναι η αγορά τους, η κορύφωση των ανησυχιών. Εδώ συμβαίνουν όλα. Εδώ οι ψίθυροι της ανέχειας γίνονται καταφατικός λόγος, οι  θεότητες καταπραΰνουν την οργή, η πνευματικότητα παρεισφρέει και καταλύει τις αντιθέσεις, ο διαλογισμός περιμένει ανά πάσα στιγμή σε κάθε γωνιά της αγοράς.

Έντονα, εκτυφλωτικά χρώματα παντού. Και μυρωδιές. Κάτι σαν λιβάνι, μπαχαρικά, ιδρώτας, καιόμενη κάνναβης, γιασεμί, βότανα. Βαριά ατμόσφαιρα, αποπνικτική ενίοτε, στο τέλος όμως σε κερδίζει!! Οι  δαιμονισμένοι θόρυβοι χάνονται κάποια στιγμή στον δαιμονισμό τους.

Αγελάδες και ποδήλατα, ζητιάνοι και λεπροί, μικροπωλητές, ράφτες, κουρείς, μάγειροι, γητευτές φιδιών, κατσίκες, μικρο-κομπιναδόροι, ποδήλατα, τρίκυκλα, φορτηγά όλα μπροστά στο οπτικό σου (και νευρικό) πεδίο. Υπάρχουν λες-τέτοιες ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης? Βεβαίως, ναι, είναι σαν να λέει η κόμπρα που κινείται στους ρυθμούς του Ινδού Φακίρη…

Υφάσματα πανέμορφα, πολύχρωμα, έντονα, φρούτα και λαχανικά, σκόρδα και λωτοί, πανέμορφα πήλινα φτιαγμένα από το χώμα των κατοικιών τους, ρούχα και υποδήματα. Βάρκες μες στο Γάγγη γεμάτες με Αγιάναρ (πήλινα ομοιώματα θεοτήτων) και Αγκαρμπάλι (θυμιάματα) για το καλό όπως λένε Γιάτρα (προσκύνημα)! Μοναδικές στιγμές. Όσο άθεος και αν δηλώνεις, ανάβεις ένα κερί και νοιώθεις ένα μικρό τρέμισμα, όσο άπιστος και αν είσαι…

Ενας δυτικοθρεμμένος μόνο σαν βλάκας μπορεί να διασχίσει τα παζάρια της Ινδίας, ο ορθολογισμός του δεν του επιτρέπει να δονηθεί από την εξαθλίωση θετικά, μόνο θλίψη και πόνο και απέχθεια του προκαλεί και ας κουβαλά η χώρα την πολυθεΐα, τον πολιπολιτισμό, την συνύπαρξη εθνοτήτων και θρησκειών, την αρχαία σοφία, έναν από τους μεγαλύτερους και αρχαιότερους πληθυσμούς του πλανήτη Γή.

Απομένει στον καθένα πως θα ταξιδέψει στα παζάρια της Ινδίας, στην παιδεία του και την πνευματική του ευρυχωρία στη θέση του μέσα στον κόσμο των αξιών, του σεβασμού, της αλληλεγγύης, στον πλανήτη της συνύπαρξης, Γιατί τι άλλο θα είναι η Γή. Τι άλλο από τον σεβασμό προς τον διπλανό και τη φύση θα είναι η ζωή στη Γή. Τα παζάρια της Ινδίας είναι ταυτοχρόνως ο μικρόκοσμός της και ο μικρόκοσμός μας, η προβολή του ανθρώπινου πνεύματος στο μέλλον...